Onze hoop is op jou gevestigd

aan iedereen die zich altijd heeft moeten inhouden

Zo rond 2011 ben ik mij als een gewone, nieuwsgierige burger gaan verdiepen in systemen die aan de basis liggen van onze samenlevingen in de westerse wereld. Daarbij denk ik aan voedselproductie, landbouw, zorg, onderwijs en financiën en hoe deze onderling zijn verbonden. Al snel vroeg ik mij af wie er nog baat had bij een systeem dat uitsluitend efficiëntie als doel heeft. Ondanks oneindig goed bedoeld enthousiasme om te innoveren, te verbeteren en te stromen lijkt het resultaat een bundel logge systemen waar persoonlijke inbreng zoveel mogelijk werd tegen gewerkt en waar de schade aan gezondheid, natuur en samenleving niet werd opgenomen in de statistieken of het BNP.

Ik was onthutst omdat het leek alsof niemand het zo zag.

Het was voor mij de inspiratie om Kunt u mij de weg naar eudaimonia vertellen? Te schrijven. Op een luchtige manier beschreef ik waar ik mij ernstig zorgen over maakte maar ook welke initiatieven mij hoop gaven. Volgens ditzelfde principe besloot ik het boek zelf uit te geven.

Zonder een uitgeverij en bijbehorende mediamachine bleef het qua lezers vooral bij vrienden, kennissen en familie. Ik kreeg en krijg nog steeds lieve reacties, ze vonden het leuk geschreven en het las zo lekker makkelijk.

Nu denk ik, had ik het toch maar iets duidelijker gezegd.

Een virus, ieder virus, heeft als bijkomende functie het uittesten en uitdagen van onze weerstand/veerkracht/ aanpassingsvermogen dwz resilientie zowel op op micro (cellen/levende wezens) en macro (samenlevingen/economieën/machtstructuren) niveau.

We zijn gezakt. 

Na decennia van optimalisatie, globalisatie, schaalvergroting en efficiëntiemaximalisatie, theorieën waar we in de economiecolleges opgewonden van raakten in de jaren 80, is het reactievermogen dood gemanaged. We hebben logge monsters gecreëerd van onze systemen en nu dit aan het licht komt probeert een ander, nog groter log monster het op te lossen. 

Wat een pijnlijk inzicht dat al dat werk en al dat geld ervoor gezorgd heeft dat we de weerstand in de micro en macro gezondheid/zorg hebben weg gemanaged. We staan nu langs de kant te kijken terwijl het kaartenhuis van alle kanten instort. 

In de permacultuur heeft elk element meerdere functies en elk van deze functies kan door tenminste één ander element worden overgenomen zodat binnen het natuurlijke systeem resiliëntie ontstaat. En resiliëntie is de basis van het leven. Virussen/plagen/ziekten brengen het gebrek hieraan, aan het licht. Het is als het ware een symptoom van een systeem uit evenwicht.

Het goede nieuws is dat de natuur (op die plekken waar we de boel nog niet hebben verziekt) zich niets heeft aangetrokken van onze controlerende management obsessie dus mocht je inspiratie nodig hebben, loop dan even naar buiten. En dan heb ik het vooral tegen die mensen, in en buiten de systemen, die zich al die tijd van iedereen moesten inhouden en aanpassen. 

Onze hoop is op jou gevestigd om het anders te gaan doen. Leef je uit.